W naszym kraju corocznie zużywa się około 20 mln lamp rtęciowych. Wiele z nich w niekontrolowany sposób składowane są na składowiskach bądź po prostu wyrzucane gdzie popadnie. Nagminną praktyką jest rozbijanie zużytych lamp w śmietnikach w pobliżu miejsc zamieszkania. W wyniku takiego postępowania do środowiska trafia 1,5 tony rtęci rocznie. Od stycznia 2002 roku wszyscy przedsiębiorcy, w tym importerzy, wprowadzający na rynek lampy wyładowcze, z wyłączeniem świetlówek kompaktowych są zobowiązani do osiągnięcia odpowiednich poziomów ich odzysku i recyklingu. Posiadacze odpadów w postaci zużytych źródeł światła zawierających rtęć, powstałych w wyniku prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, powinni prowadzić ich selektywną zbiórkę, umożliwiającą późniejszy odzysk lub unieszkodliwianie. Skuteczny proces utylizacji odpadów zawierających rtęć, w tym wyeksploatowanych świetlówek, prowadzi się wykorzystując właściwości fizyczne i chemiczne tego pierwiastka. Technologie unieszkodliwiania odpadów rtęciowych można podzielić na 2 grupy: suchą i mokrą. Metoda sucha opiera się na oddestylowaniu rtęci w próżni, w podwyższonej temperaturze. Kolejnym etapem jest odzysk rtęci z gazów odlotowych. W ten sposób można pozyskiwać rtęć z lamp rtęciowych, termometrów, baterii czy nawet amalgamatu dentystycznego. Proces technologiczny odbywa się na kruszarko-przesiewarce i 2 typach destylatorów. Kruszarko-przesiewarka rozdziela pokruszony materiał na 3 frakcje: stłuczkę szklaną, części metalowe i pył fluorescencyjny (luminofor), w którym zawarte jest 95÷97% rtęci. Stłuczka szklana i metalowe części mogą być ponownie wykorzystane lub bezpiecznie składowane ponieważ zawierają minimalne ilości rtęci. Luminofor poddaje się destylacji w temperaturze 600°C. Powstałe pary rtęci są zasysane z komory pompą próżniową, przechodzą przez komorę dopalania, w której panuje temperatura 850°C i 2 szeregowo połączone komory chłodnicze, gdzie następuje skroplenie i wydzielenie rtęci metalicznej. Ostatnim etapem jest przefiltrowanie powietrza w celu usunięcia pozostałych zanieczyszczeń. Z kolei technologia mokra polega na przeprowadzeniu rtęci w postać nierozpuszczalną za pomocą reakcji chemicznej. Synteza prowadzi do związania rtęci, znajdującej się w odpadach w siarczek rtęci przez dodanie związków chemicznych np.: podchlorynu sodu, tiosiarczanu potasu lub nadmanganianu potasu.